Χαμένος στη μετάφραση
Τι γίνεται στο τέλος μιας -καλής- παράστασης; Οι ηθοποιοί αποσύρονται, πέφτει η αυλαία και το κοινό χειροκροτεί, ζητώντας ευγενικά μεν, αποφασιστικά δε να επιστρέψουν οι καλλιτέχνες στο προσκήνιο. Η κουρτίνα τραβιέται και εκείνοι επιστρέφουν. Ο κόσμος όρθιος χειροκροτεί, φωνάζει «μπράβο, μπράβο», σφυρίζει με ενθουσιασμό. Οι ηθοποιοί υποκλίνονται, ο πρωταγωνιστής κάνει ένα βήμα εμπρός, καλεί τους συνεργάτες του και όλοι ανταποδίδουν. Όσο καλύτερη η παράσταση, τόσο περισσότερα τα encore. Κάπως έτσι αισθάνομαι όταν διαβάζω μηνύματα και ακούω σχόλια για το περιοδικό, την ύλη και, αν επιτρέπετε, τα «Εν Λευκώ». Ιδιαίτερα εκείνο του Μαΐου. «Ήταν σαν το “Exit, stage left”» έγραψε ένας αναγνώστης. «Πιεσμένος είσαι τελευταία, ρε Καββαθά. Σκέφτεσαι να τα παρατήσεις;» ρώτησε άλλος.Επειδή από το 1970, οπότε κυκλοφόρησαν οι 4ΤΡΟΧΟΙ, μέχρι σήμερα δεν έχω πει ή γράψει ποτέ ψέματα, δηλώνω (όση σημασία μπορεί να έχει αυτή η δήλωση) πως ναι, είμαι πιεσμένος (για λόγους ανεξάρτητους από τη θέλησή μου), αλλά δε σκέφτομαι να «τα παρατήσω». Για μένα η παραίτηση θα έρθει τη στιγμή που θα αφήσω την τελευταία μου πνοή, έστω και αν απόλυτα πιστεύω πως ο θάνατος είναι ένα γελοίο μηχανικό λάθος, μια μακακία, που σύντομα θα αντιμετωπιστεί από την επιστήμη. Το θέμα είναι αν θα... προλάβω τις εξελίξεις ή αν εκείνες θα προλάβουν την ταπεινότητά μου. Βέβαια, πάντα ελπίζω ότι ένας από τους νεότερους αναγνώστες θα γίνει ο καλύτερος γενετιστής στον κόσμο. Αν ούτως έχουν τα πράγματα, θα μπορέσει να με επαναφέρει στη ζωή, για να υποστείτε άλλα 38 χρόνια Καββαθά, όχι αναγκαστικά από τους 4Τ, αλλά ίσως από τους «ΜΕΤΑ4» (metafour, metaphor ή όπως προσλαμβάνει ο καθείς τον τίτλο του περιοδικού, που θα κυκλοφορήσει στο... Matrix).
Αυτό που προσπάθησα να πω και που απολύτως κανένα δεν ενδιαφέρει (εκτός από κάποιους παλιούς συνταξιδιώτες) είναι πως, με όσα φριχτά έχουν συμβεί στην οικογένειά μου (Σοφία, moi και εννιά τετράποδα, από τα οποία τέσσερα αδέσποτα), νιώθω πως ζω σε δύο κόσμους. Στον έναν που περιέγραψα στο προηγούμενο τεύχος -και σε όλα από το 1970, όταν κυκλοφόρησαν οι 4ΤΡΟΧΟΙ- και σε αυτόν που βλέπουμε να γίνεται σιγά σιγά πανούκλα: στον κόσμο της χωρίς όρια κατανάλωσης και της μαζικής αποβλάκωσης, που εξελίσσεται μέσα από μια καλά σχεδιασμένη επιχείρηση παραπλάνησης των λαών (και του δικού μας) με την αποκαλούμενη «παγκοσμιοποίηση».
Οι περισσότεροι νέοι, και όχι μόνο, στην Ελλάδα δυσκολεύονται να μιλήσουν ακόμα και την ίδια τους τη γλώσσα. Εδώ έχει απλωθεί το καρκίνωμα greekglish. Η επιδημία έχει εισβάλει στα σπίτια και στα σχολεία μέσω των προτύπων που πουλούν τα ανδρόγυνα της διαφήμισης στα περιοδικά και στην τηλεόραση.
Η επιδημία έχει προσβάλει μαθητές, δάσκαλους, σχολεία και πανεπιστήμια (με λίγες εξαιρέσεις), με αποτέλεσμα τα παιδιά να μην καταλαβαίνουν ακόμα και τις πιο απλές έννοιες. Μη μου πείτε για τους νέους που γράφουν ιστορία με τις επιδόσεις τους, γιατί, αν δεν υπήρχαν αυτοί, δε θα υπήρχε και το περιοδικό που κρατάτε στα χέρια σας. Η «οικογένειά» μας δεν είναι παρά ένα μικρό κομμάτι του λαού. Δεν μπορεί να δημιουργήσει την κρίσιμη μάζα που απαιτείται για να αλλάξουν τα πράγματα. Όταν γράφω πως η χώρα χρειάζεται πρότυπα, κάποιοι λένε αλίμονο στη χώρα που χρειάζεται πρότυπα. Με την παιδεία να έχει πέσει στο βάραθρο της μικροκομματικής αντιπαράθεσης, τα ΑΕΙ κλειστά για το ¶ρθρο 16 (που κανείς δεν έχει καταλάβει τι ακριβώς σημαίνει), την παγκόσμια οικονομική κρίση να χτυπά την πόρτα ενός λαού που ζούσε «σαν βασιλιάς» με δανεικά που έπαιρνε από τους νόμιμους ληστές που αποκαλούνται «τράπεζες» και την τιμή του πετρελαίου να πλησιάζει τα 130 δολάρια το βαρέλι, είναι -νομίζω- περισσότερο από φανερό πως κάτι πρέπει να αλλάξει.
Όσα ήταν αποδεκτά και ευχάριστα στην Ελλάδα και στην Ευρώπη στις δεκαετίες από το ’60 έως και το ’80 σήμερα χαρακτηρίζονται και ως εγκλήματα εναντίον της ανθρωπότητας. Όλα, από τη σπατάλη νερού και καυσίμων μέχρι τη λειτουργία ανεξέλεγκτων χωματερών και την αγορά αυτοκινήτων με κινητήρες 5,0, 6,0 ή και 7,0 λίτρων, δείχνουν πώς συμπεριφέρονται οι κοινωνίες νεάτερνταλ, και όχι οι κοινωνίες των πολιτών που νοιάζονται. Η κρίση, τεχνητή ή πραγματική, δεν επηρεάζει μόνο τη χώρα μας.
Τα εγγλέζικα νοικοκυριά, για παράδειγμα, χρωστούν στις τράπεζες 1,5 τρισ. λίρες (για τα ελληνικά παραπέμπω στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων), με το ποσό να αυξάνεται κατά 300 εκατ. λίρες την ημέρα! Και δεν είναι μόνο όσα συμβαίνουν σε έναν κόσμο που ξεδίνει με «Secret Combination», οδηγεί «turbo masturbation» και πιστεύει πως η επιτυχία μετριέται με το μέγεθος του ιδιωτικού χώρου πλατσουρίσματος και των δυνατοτήτων της όπισθεν όπως αυτή η σχέση χρησιμοποιείται στο «νησί των ανέμων». Είναι, κυρίως, αυτά που έχουν δημιουργηθεί σε έναν κόσμο όπου η ανισότητα έχει σπάσει όλα τα ρεκόρ. Όσοι νοιάζεστε θα θυμάστε. Σύντομα φτάνει η ώρα της αποπληρωμής, του payback. Κάθε σοβαρός άνθρωπος βλέπει στην τηλεόραση τους πάγους να λιώνουν, τα δάση να αποψιλώνονται (για να κάνουν χώρο για χωράφια όπου θα φυτεύουν φυτά από τα οποία θα παράγεται καύσιμο για τα αυτοκίνητα, δηλαδή μεθανόλη). Ακούει πως η τρύπα του όζοντος μεγαλώνει και πως κάθε 8 δευτερόλεπτα ένα παιδί πεθαίνει από πείνα. Πώς νομίζετε ότι -πρέπει να- αισθάνεται αυτός ο άνθρωπος; Σαν τα ξέκωλα στις πρωινές και μεσημεριανές εκπομπές; Σαν τον κάγκουρα με την τζιπούρα; Το διακινητή ουσιών; Το πέμπτης κλάσης ταλέντο των σκυλάδικων; Ο μισός πλανήτης πνίγεται στα σκουπίδια και στα βιομηχανικά απόβλητα που ρίχνουν οι «αναπτυγμένες» χώρες και ο άλλος μισός παρακολουθεί με ποιον πηδιέται η Πάρις Χίλτον. Ποιο μισό νομίζετε ότι θα νικήσει στο τέλος; Εγώ πιστεύω το τελευταίο... εσείς;
«Μ’ αυτά που γράφεις οι αναγνώστες δε διαβάζουν το περιοδικό» λέει ένας φίλος. «Αν δεν τα έγραφες, δε θα το αγόραζα» λέει ένας άλλος. Εσείς τι λέτε; Έχουν ή όχι θέση στο Εν Λευκώ; Αν μου πείτε «όχι», τότε θα σας χαιρετίσω νωρίτερα, για να απαλλαγείτε από την ενοχλητική φωνή (της συνείδησής μας;). ¶λλοι πάλι λένε ότι τα παραπάνω δεν είναι παρά μόνο κλισέ που χρησιμοποιούνται από εκείνους που θέλουν να διώξουν τις τύψεις που αισθάνονται επειδή -ο καθένας με τον τρόπο του- «βοήθησαν» να φτάσουν τα πράγματα εδώ. Τι άλλο παρά κατάντια είναι η επανεκλογή Μπερλουσκόνι, η έρπουσα απειλή της Μέρκελ, ο «σοσιαλισμός» του Μπλερ, το ναπολεόντειο του Σαρκοζί και η αφασία του Μπράουν;
Όμως, ας μείνουμε Ελλάδα. Στα δικά μας. Στα αυτοκίνητα και στην αγορά, που, όπως θα δούμε, μπαίνει σε μια καινούργια, εν πολλοίς, άγνωστη φάση. Οι αντιπροσωπείες ξοδεύουν δεκάδες εκατομμύρια ευρώ για να διαφημίσουν τα «νέα μοντέλα», τα περιοδικά αποδύονται σε αγώνα χωρίς τέλος για την αποκλειστικότητα της πρώτης παρουσίασης, αλλά, χωρίς να είμαι -ακόμη- σίγουρος, η πλειονότητα αγοράζει με βάση α. τις δόσεις και β. την κοινωνική ανέλιξη. Η πρώτη κατηγορία εμπεριέχει ένα είδος καταναλωτή που αγοράζει ένα αυτοκίνητο, πληρώνει μερικές δόσεις και μετά αφήνει την τράπεζα να το κατασχέσει. Οι μάντρες είναι γεμάτες αυτοκίνητα αυτής της κατηγορίας, αλλά, όπως μου είπε ένας φίλος που ασχολείται χρόνια με το εμπόριο, τα τελευταία δύο χρόνια άρχισαν να γεμίζουν και από «πολυτελή» μοντέλα. Πολύ θα ήθελα να έχω το κουράγιο να κάνω τα ρεπορτάζ που έκανα όταν ήμουν νέος. Να βάλω ένα ψεύτικο μουστάκι, να πάω σε μια μάντρα και να δω από κοντά τον τύπο που φέρνει για πούλημα τον «κομπρέσορα» με τα ζαντολάστιχα και τα φιμέ. Το γεγονός ότι τον βλέπω μόνο στη Βουλιαγμένης, στην Κηφισίας, στη Βάρης-Κορωπίου και στην Αττική Οδό δεν αρκεί. Είμαι σαν εθισμένος σε ουσίες που χρειάζεται τη... δόση του! Θέλω να τον δω από κοντά, να του μιλήσω, να μάθω πού στο διάβολο βρήκε τα 150-400 χιλιάρικα και αγόρασε Carrera 4, Bentley, Maserati, Aston Martin και Ferrari. Από τις μίζες της Ζίμενς. Από το Κόλπο του ΧΑΑ. Από τη διάθεση αναβολικών στους «αθλητές». Από την πώληση του ΟΤΕ. Από τα made in Taiwan τηλέφωνα που συναρμολογεί στο «εργοστάσιο» στη Θράκη. Από το management της Ολυμπιακής. Των λιμανιών. Από τα ναρκωτικά. Από τα λεφτά που κλέβει από το ταμείο της εταιρείας του. Από την πώληση μηχανέλαιου για λάδι. Από όλο το σιχαμένο, πουλημένο, αντιπαραγωγικό, κομπραδόρικο και λωποδυτικό Σύστημα που έχουν στήσει οι τέσσερις, πέντε οικογένειες που κυβερνούν τον τόπο και τα ενεργούμενά τους, συμπεριλαμβανομένων των πραξικοπηματιών της 21ης Απριλίου.
Παρά τις προσπάθειες του ειδικού Τύπου, με πρώτους τους 4Τ, οι οδηγοί στην Ελλάδα δεν αγόραζαν το αυτοκίνητο που θα ικανοποιούσε τις ανάγκες τους, αλλά εκείνο που «τους είπε ένας φίλος τους», το «άλλο, το πώς το λένε, που κόβεται απότομα πίσω» και, βέβαια, τις σταθερές αξίες του παρασιτικού καπιταλισμού, «Mερσεντέ», «Mπεμβέ» και, τελευταία, «Kαγιέ», ακόμα και Χάμερ! Οι πολίτες των περισσότερων ευρωπαϊκών χωρών, με εξαίρεση εκείνες που απαλλάχτηκαν από το ζυγό του «υπαρχτού», αγόραζαν με βάση τις ανάγκες τους, και όχι την κοινωνική τους θέση! Ακόμα και στην κοιτίδα του καπιταλισμού, τις ΗΠΑ, οι οδηγοί αγόραζαν ύστερα από σοβαρή μελέτη και ανάλυση των οικονομικών και τεχνικών χαρακτηριστικών του κάθε μοντέλου. Ο εμπορικός αντιπρόσωπος, που έκανε 50.000 χιλιόμετρα το χρόνο, διάλεγε αυτοκίνητο που μπορούσε να καλύπτει μεγάλες αποστάσεις με τη μέγιστη οικονομία. Γι’ αυτό οι δρόμοι της Ευρώπης είναι γεμάτοι με ντιζελοκίνητα. Ο κάτοικος της πόλης επέλεγε ένα μικρό όχημα, και ο οικογενειάρχης που του άρεσαν οι «εκδρομές» αγόραζε ανάλογο μοντέλο, συνήθως στέισον βάγκον, κάτι που ο «Έλληνας» απορρίπτει μετά βδελυγμίας.
Και εκεί που έγραφα τα παραπάνω και σκεπτόμουν αν πρέπει να αγοράσω κι εγώ ένα δικό μου αυτοκίνητο (η Integrale είναι στο μουσείο που έχει φτιάξει ο παιδικός μου φίλος Αλέξανδρος Μανιατόπουλος), για να μπορώ να βρίσκω τα προσωπικά είδη (κλειδιά, καπελάκια, μπουφάν κ.ά.), τα παιδιά των 4Τ μου έδωσαν τα κλειδιά μιας BMW 335i. Αν υπήρχε ένας τρόπος να με κάνουν να χάσω την ισορροπία μου και σαν τον προφήτη Ιεζεκιήλ να δω τα κόκαλα στην έρημο του Καθαρτηρίου που ζω τα τελευταία χρόνια να αποκτούν σάρκα και αισθήσεις, τον βρήκαν. Αυτό είναι ένα αυτοκίνητο για Πραγματικούς Οδηγούς, ένα 5θέσιο «οικογενειακό» που πάει αέρα, κρατάει στο δρόμο, επιταχύνει και επιβραδύνει σαν καθαρόαιμο αγωνιστικό. Ομολογώ πως το χάρηκα τόσο, που έκανα την παλιά μου διαδρομή στην ανατολική Αττική (Κερατέα-Καμάριζα-Λαύριο-Ανάβυσσο) και πίσω στο σπίτι από έναν ξεχασμένο δρόμο που λίγοι χρησιμοποιούν. Όταν κάθισα στο γραφείο και άρχισα να γράφω, όλο και πιο πολύ σκεπτόμουν, επειδή έχω χάσει κάθε ελπίδα να σώσω τον... κόσμο, μήπως έφτασε η ώρα να σώσω τον Καββαθά! Οπότε τίθεται το ερώτημα «μπορεί ο Κ.Κ. να βρει την ευτυχία σε μια 335i;». Η απάντηση είναι «όχι». Αν μπορούσε, θα είχε αγοράσει μια Carrera 4S. Γιατί δεν το έκανε; Διότι οι δρόμοι γέμισαν με τύπους με τύπους «Kαρέρα Kαρέρα». Αυτό είναι καλό για την Porsche, μιας και το αυτοκίνητο είναι ίσως το καλύτερο Gran Turismo όλων των εποχών, αλλά κακό για μένα. Γιατί; Διότι πόσοι από τους κάγκουρες που βλέπω είναι σε θέση πραγματικά να οδηγήσουν, και όχι να μετακινήσουν μια 4S; Δέκα; Είκοσι; Οι υπόλοιποι;
¶βυσσος η ψυχή του ανθρώπου, λοιπόν, και ειδικά του Καββαθά, που, όπως διαβάσατε τον περασμένο μήνα, έχει δύο. Η μία οδηγεί την BMW 335i και την Carrera 4S και η άλλη ψάχνει να βρει ψύλλους στ’ άχυρα της παγκοσμιοποίησης και της ελληνικής πραγματικότητας.
Ένας ψύλλος...
... στ’ άχυρα του Aεροδρομίου Ελληνικού
Τη θέση μου για τη χρήση του Αεροδρομίου Ελληνικού την ξέρετε. Την έχετε διαβάσει, αλλά θα την επαναλάβω, γιατί, μαζί με άλλους δύο πολίτες, προσέφυγα στο Συμβούλιο της Επικρατείας ζητώντας την ακύρωση της υπουργικής απόφασης που καταργεί το αεροδρόμιο! Κι αυτό επειδή χρόνια τώρα λέω και γράφω πως η μοναδική ελπίδα να γίνει το Ελληνικό Μητροπολιτικό Πάρκο είναι να παραμείνει αεροδρόμιο. Όλες οι αιτιάσεις, οι «αγώνες» των κατοίκων για «περισσότερο πράσινο» και οι παρεμβάσεις της αποκαλούμενης «Tοπικής Aυτοδιοίκησης» είναι, εκτός από πράσινα άλογα, τρίχες κατσαρές. Όλοι θέλουν ένα και μόνο πράγμα: να τα κονομήσουν. Οι κάτοικοι επειδή οι οικοδομές και τα οικόπεδά τους «θα πάρουν ύψος» και οι άρχοντες επειδή, σε συνεργασία με τους μεγαλοεργολάβους, θα μετατρέψουν το Ελληνικό στη μοναδική επιφάνεια μπετόν στην Ελλάδα που θα είναι ορατή από το διάστημα. Και βέβαια δεν περιμένω ότι η αίτησή μας θα γίνει δεκτή και πως η απίστευτη απόφαση θα ανακληθεί. Πολλά εκατομμύρια ευρώ έχουν ήδη αλλάξει χέρια και οι βίλες-τούρτες άρχισαν να χτίζονται στις προεκτάσεις των διαδρόμων. Γιατί το έκανα; Διότι, αν δεν το είχα κάνει, δε θα ησύχαζα μέχρι να πεθάνω. Όπως και με άλλα πράγματα που έχω κάνει χωρίς να έχει υπάρξει συνέχεια, έτσι και με το Αεροδρόμιο Ελληνικού ήθελα κάποιος κάποτε να γράψει πως υπήρξαν κάποιοι που ενδιαφέρθηκαν.
«Έπεσε η αυλαία, μπήκε το τελευταίο καρφί στο φέρετρο» έγραφε ο Φ.Κ. σε ένα από τα τελευταία τεύχη του περιοδικού μας ΠΤΗΣΗ&Διάστημα, το οποίο, by the way, που λένε, είναι το αρχαιότερο (30 χρόνια), εγκυρότερο και μεγαλύτερο αεροπορικό περιοδικό της χώρας. Ούτε η ΠΤΗΣΗ στάθηκε ικανή να σταματήσει το έγκλημα. Όσοι πίστευαν ότι η αεροπορία μπορούσε να συνυπάρξει με ό,τι άλλο σχεδιαζόταν για αυτό το κομμάτι της Αττικής γης πιάστηκαν να κυνηγάνε ανεμόμυλους σε μια χώρα όπου τα οικονομικά συμφέροντα αλλά και, κυρίως, η αδιαφορία του «μέσου πολίτη» σκοτώνουν κάθε όραμα.
«Το Ελληνικό» συνεχίζει ο Φ.Κ. «σύντομα δε θα υπάρχει. Στη θέση του θα δημιουργηθεί ακόμα ένα αστικό τερατούργημα, σαν αυτά που στέκονται στα Μεσόγεια, στην Πεντέλη, στους πρόποδες της Πάρνηθας, όλα μνημεία της νεοελληνικής υποκουλτούρας και διαπλοκής.
Η μάχη και ο πόλεμος χάθηκαν. Υπάρχουν όμως και άλλες που πρέπει να δοθούν. Το Τατόι και το Σέδες στη Θεσσαλονίκη, δύο από τα λίκνα της Αεροπορίας, έχουν ήδη ανοίξει την όρεξη σε όλους όσοι καταδίκασαν και το Ελληνικό μαζί με άλλα μικρά και ιστορικά αεροδρόμια σε διάφορες γωνιές της Ελλάδας...».
Όμως τι είναι αυτά που γράφουμε; Σε μια χώρα που σε λίγο θα έχει πουληθεί όχι μόνο από τις κυβερνήσεις, αλλά και από τον ίδιο της το λαό αυτά είναι κόλπα δύσκολα, που κάνουν στην Ινδία.
Υπόθεση MAVΑ-Renault
Στις 12.05.08 ο Πρόεδρος και Δ.Σ. της MAVA AE, Αλέκος Μανιατόπουλος, που για 33 χρόνια αντιπροσώπευε τη Renault στην Ελλάδα, έδωσε συνέντευξη Τύπου στην οποία αναφέρθηκε με κάθε λεπτομέρεια στα γεγονότα που οδήγησαν στο «διαζύγιο» με τη γαλλική εταιρεία. Μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι αράδες (20.05), δεν έχω δει και δεν έχω λάβει την απάντηση της PGA, της εταιρείας που έχει αναλάβει τις πωλήσεις της Renault στην Ελλάδα. Στο δελτίο Tύπου, πάντως, αναφέρεται ότι η MAVA κατάθεσε αγωγή κατά της μητρικής εταιρείας και της ελληνικής PGA Motors, από την οποία απαιτεί τεράστιες αποζημιώσεις (άνω των 400 εκατ. ευρώ) για τις ζημιές που η πρώτη υπέστη από την αθέτηση επίσημων συμφωνιών. Περιμένω με αγωνία την εξέλιξη της υπόθεσης._ Κ. Κ.